| Raz staruszek w lesie koło Krosna, | e A7 e |
| Ujrzał pączek niewielki na drzewie. | e A7 H7 |
| I pomyślał: „znowu idzie wiosna”. | e A7 e |
| Wiosna idzie , „lecz nikt o tym nie wie”. | C H7 e |
| |
| I podreptał do chaty po dróżce | C D G e |
| I oznajmił, stanąwszy przed chatą, | C D G e |
| Swojej żonie tak samo staruszce: | C D G e |
| „Wiosna idzie, raduj się Agato.” | C H7 e |
| |
| Zaś staruszka wzruszyła się szczerze, | e A7 e |
| I z radości aż klasnęła w dłonie: | e A7 H7 |
| „Możesz przestać chodzić w pulowerze”. | e A7 e |
| Wkrótce pewnie zakwitną jabłonie. | C H7 e |
| |
| Może zrobić się ciepło już jutro | C D G e |
| Lub pojutrze a może za tydzień. | C D G e |
| Trzeba będzie schować w kufrze futro. | C D G e |
| Co za radość: wiosna, wiosna idzie.” | C H7 e |
| |
| A był styczeń, śnieżyca okrutna . | e A7 e |
| Mróz siarczysty aż odrywał uszy. | e A7 H7 |
| Prócz staruszków nikt chyba nie myślał | e A7 e |
| Że już wkrótce wiosna ku nam ruszy. | C H7 e |
| |
| Ale cóż, oni żyli najdłużej, | C D G e |
| Mieli swoje staruszkowe zasady | C D G e |
| I wiedzieli, że prędzej czy później | C D G e |
| Wiosna przyjdzie i zakwitną sady. | C H7 e |
