Ty przychodzisz jak noc majowa, | a e |
biała noc, uśpiona w jaśminie, | F G |
i jaśminem pachną twoje słowa, | a e |
i księżycem sen srebrny płynie, | F G |
| |
płyniesz cicha przez noce bezsenne | a e |
- cichą nocą tak liście szeleszczą- | F G |
szepcesz sny, szepcesz słowa tajemne, | a e |
w słowach cichych skąpana jak w deszczu... | F G |
| |
To za mało! Za mało! Za mało! | a e |
Twoje słowa tumanią i kłamią! | F G |
Piersiom żywych daj oddech zapału, | a e |
wiew szeroki i skrzydła do ramion! | F G |
| |
Nam te słowa ciche nie starczą. | a e |
Marne słowa. I błahe. I zimne. | F G |
Ty masz werbel nam zagrać do marszu! | a e |
Smagać słowem! Bić pieśnią! Wznieść hymnem! | F G |
| |
Jest gdzieś radość ludzka, zwyczajna, | a e |
jest gdzieś jasne i piękne życie. | F G |
Powszedniego chleba słów daj nam | a e |
i stań przy nas, i rozkaż - bić się! | F G |
| |
Niepotrzebne nam białe westalki, | a e |
noc nie zdławi świętego ognia - | F G |
bądź jak sztandar rozwiany wśród walki, | a e |
bądź jak w wichrze wzniesiona pochodnia! | F G |
| |
Odmień, odmień nam słowa na wargach, | a e |
naucz śpiewać płomienniej i prościej, | F G |
niech nas miłość ogromna potarga. | a e |
Więcej bólu i więcej radości! | F G |
| |
Jeśli w pięści potrzebna ci harfa, | a e |
jeśli harfa ma zakląć pioruny, | F G |
rozkaż żyły na struny wyszarpać | a e |
i naciągać, i trącać jak struny. | F G |
| |
Trzeba pieśnią bić aż do śmierci, | a e |
trzeba głuszyć w ciemnościach syk węży. | F G |
Jest gdzieś życie piękniejsze od nędzy. | a e |
I jest miłość. I ona zwycięży. | F G |
| |
Wtenczas daj nam, poezjo, najprostsze | a e |
ze słów prostych i z cichych - najcichsze, | F G |
a umarłych w wieczności rozpostrzyj | a e |
jak chorągwie podarte na wichrze. | F G |